Καλλιτεχνική Φλέβα

 

Οι καλλιτεχνικές προδιαθέσεις, οι λογοτεχνικές αρετές, η ψυχική ευαισθησία του «αξέχαστου αγωνιστή του πνεύματος και της προόδου», εκφράστηκαν και με τη συγγραφή θεατρικών έργων, μυθιστορημάτων, διηγημάτων, με μουσικές συνθέσεις και ποιήματα.

Πρωτοπαρουσιάστηκε μάλιστα στα γράμματα από τις στήλες του «Προμη-θέα» με το ποίημα «Η Εξοχή»:
 

«Γύρω η πλάση μ’ αγγελούδια όλο χάρι

γλυκά τραγούδια στην αιθέρια ομορφιά

που από τα λούλουδα σαν μύρο ξεπροβάλλει

με μάγιο τόνο νύκτα μέρα τραγουδά.


 Στην εξοχή κάθε ζωή ξαναγιεννιέται

στην εξοχή το κάθε τι χαμογελά

η ομορφιά της φύσης είναι λέτε

άλλη ζωή που δίδει τη χαρά.


 Εμπρός παιδιά στη  εξοχή τρελλά να πάμε

μη χάνομε καιρό γοργά γοργά

με μυστική χαρά γλυκά να τραγουδάμε

την τόση χάρι της αιθέριας ομορφιάς».

 

Ο Ρεθεμνιώτης μουσικοσυνθέτης Μπάμπης Πραματευτάκης, μελοποίησε στίχους του Δημητρίου Δαφέρμου (Ανεμώνες, Ώ Δαλιδά, Θαλασσινό κ.α.). Επίσης ήτανε και άριστος μουσικός, με ιδιαίτερη αγάπη στο Βιολί του, με το οποίο πάντα σκορπούσε τη ζωή και τη χαρά, πότε σε εκδηλώσεις και πότε σε οδοιπορικές «Καντάδες» στα σοκκάκια του Ρεθέμνους.

Πτυχιούχος του Ελληνικού και Εθνικού Ωδείου Αθηνών (1948), δίδαξε για πολλά χρόνια βιολί στο Ωδείο Ρεθύμνου. Όλοι μας έχουμε να θυμόμαστε, από τις όμορφες στιγμές που περάσαμε, σε εκδρομές, γιορτές, εκδηλώσεις και γλέντια με τους όμορφους ήχους του βιολιού του, αλλά και με την συνοδεία άλλων οργάνων συντοπιτών και φίλων του. Ο λογοτέχνης Παύλος Κεδραίος, έψαλλε με τη Μούσα του, την καλλιτεχνική, την ποιητική φλέβα και την ολόψυχη αφοσίωση στο λειτούργημα, ως την τελευταία πνοή του:

«Από τα γονικά σου Τρισεύγενη η μοίρα

σου δίδαξε της Τέχνης άπιαστη μορφή

και σούδωκεν στο χέρι Αυλό και Λύρα

για να γευτείς των Αθανάτων την τροφή.


Την καρδιά σου εφλόγισεν πλημμύρα

η αγνότης, η πίστη, του ωραίου η κορφή

και πλάνταξε η ψυχή σου από τα μύρα

της Τέχνης, που τραγούδαες κάθε στροφή.


Ραψωδός, με Λύρα θεϊκιά Απολλωνία!

Ποιητής γλυκός με στίχο σμιλεμένο

Στης Κρήτης την ψυχή την προαιώνια!


 Δάσκαλος της γενιάς εσύ, το αμόνι

δεν ένοιωσες του Χάρου! Ανδρειωμένο

σε βρήκε ορθό....στου Διγενή το Αλώνι».

 

Ο Παύλος Κεδραίος, λογοτεχνικό ψευδώνυμο του Θεοχάρη Εμμ. Σαριδάκη, που το είχεν ψεύτικη ταυτότητα σωτηρίας στην Κατοχή, υποσημειώνει στο ποίημά του: «Το σοννέτο αυτό, εγράφτηκε για το φίλο Ποιητή και Μουσικό Δημήτρη Γ. Δαφέρμο από το Ρέθυμνο, που τόσα και τόσα είχαμε ζήσει μαζί και είχαμε στοχαστεί καλά, για τον τόπο μας και που πέθανε, αλήθεια ορθός, επάνω στο καθήκον του».  

 

Προσπαθήσαμε, απαλλαγμένοι, όσο μπορούσαμε από συναισθηματισμούς, να σκιαγραφήσουμε τον καθηγητή μας, γείτονα στο «Καμαράκι», προσωπικό και οικογενειακό φίλο και να δώσουμε σε πολύ αδρές γραμμές , το μέτρο της πολυποίκιλης και ακριβής προσφοράς του, πρός την επιστήμη, την κοινωνία και το Ρέθυμνο.

Με τη ζωή και το έργο του, «δίδαξε πόσα πολλά και μεγάλα μπορεί να κάνει κανείς σ’ ένα μικρό τόπο, όταν εμπνέεται από αγάπη και πόνο γι’ αυτόν». Ξέχωρα βέβαια, απ’ όλα τα προηγούμενα, η Ρεθεμνιώτικη κοινωνία, με τον πρόωρο θάνατό του, αποστερήθηκε από τον Άνθρωπο. Ευπαρουσίαστος «καλοσυνάτος, ιππότης, πονόψυχος, ζωντάνευε τη Ρεθεμνιώτικη παράδοση της ευγένειας, της ανθρωπιάς και της πνευματικότητας».  

Ελπίζουμε η πνευματική και αγωνιστική μορφή του Δημήτρη Δαφέρμου, να αντέξει και να μην γίνει βορά της λησμονιάς. Τι επιτέλους περισσότερο χρειάζεται, για να παραμείνει η μνήμη ολοζώντανη στο πέρασμα του χρόνου, από την εθελοθυσία στο βωμό των ανθρώπινων ιδανικών; Τι ωραιότερο από το παράδειγμά του;

Ένας ανηφορικός δρόμος της πολιτείας, που τόσο αγάπησε και για τους ανθρώπους της οποίας αγωνίστηκε, πήρε το όνομά του, σαν ελάχιστη ανταπόδωση της οφειλόμενης ευγνωμοσύνης, προς τον άξιο Ρεθεμνιώτη, που ο Χάρος τον βρήκε ορθό...στου Διγενή το Αλώνι»!


Αρχική Σελίδα